Afscheid en vakantie!

Lieve allemaal!

We kregen wat signalen dat het weer hoog tijd is om onze site te updaten.. Nou bij deze dan!

Ondertussen hebben we onze stage afgerond en afscheid genomen van Tansen. Zaterdag 29 Januari was onze laatste stagedag in het ziekenhuis.. voor mij, Mijnske, ook de meest saaie dag van de hele stage, we hadden maar drie patiënten op de afdeling. Maar goed, we kijken terug op een geweldig mooie, leerzame, leuke en gezellige tijd in het ziekenhuis!

De dag erna hadden we beiden een afscheidsfeestje met onze collega’s. Dat ging gepaard met heel veel eten, ontzettend lieve woorden en nepalese dans. Ik kreeg die dag het feestje van mijn collega’s, Arjen gaf ém voor zijn collega’s. Dinsdag hadden we nog een feestje met de verpleegkundigen van surgical met als enig verschil dat zij het dit keer organiseerden. De ingredienten voor de avond waren precies hetzelfde. Erg gezellig weer!

Dinsdag hebben we afscheid genomen van Shakuntala, onze stagebegeleider, en haar familie. Woensdag kregen we een ontzettend mooi aangeklede lunch van onze kok.. die gaan we zeker ook missen; zijn zeer liefdevolle verzorging tijdens ziektevolle perioden, uitspraken als ‘give me 2000, I go to Bazar’, het feit dat we op elk moment kunnen aanschuiven… we zijn echt verwend.

Donderdag hebben we ons afscheidsfeestje gegeven, samen met Olof en Lotta, een Zweeds stel met wie we veel hebben opgetrokken. Na een hele middag pannenkoeken bakken begon ons feestje om 17.00. Waarom Nepalezen zo klein blijven, geen idee, maar dat ligt in elk geval niet aan de hoeveelheid voedsel die ze in één keer naar binnen kunnen stouwen. Man.. we hadden gewoon te weinig eten! Ondanks dat was het echt een geweldige avond. Mijn vrienden en vriendinnen van Halfway Home zongen twee nepalese liederen voor ons. Er werd voor ons gedanst door een meisje van Childrens Library, waar Lotta heeft gewerkt. Verders werd er nog een toespraak gehouden door Sete, de vader van de kids van Halfway Home. Hij vond het fijn om deze gelegenheid aan te kunnen pakken als bemoediging voor ons en als evangelisatie voor de niet-christenen onder ons. Verder.. heb ik nog een poging gedaan, samen met Felicity, Julia, Joan, Rachid, Rebecca en Lotta, om een Nepalese dans uit te voeren.. ik vond het geen overweldigend succes maar mijn collega’s waren toch blij wat vooruitgang op te merken ;) Poeh..

Vrijdag was onze laatste keer in Halfway Home, het gezin met de weeskinderen waar we een aantal keer zijn geweest. Ik vond het best lastig om afscheid te nemen van al die schatjes. Ik weet niet hoe ik het uit moet leggen, maar ze zijn zooooo lief!

We zijn heel dankbaar voor alle liefde, hulp, gezelligheid, bemoediging, enz., die we hier hebben gekregen.

Na deze geweldige periode van 3,5 maand zijn we dan nu voor de tweede keer in Pokhara beland… Nooit geweten wat een cultuurshock is, maar nu heb ik daar een idee van gekregen.. Man, ik viel echt in een gat hier. In Tansen was ik veel bezig met werk, nieuwe dingen leren, opdrachten maken, socializen, Halfway Home, aan het einde ook afscheid nemen, nu heb ik hier alle tijd en bovendien niet direct iets nuttigs te doen. Pokhara interesseerde me gewoon niet zoveel, ik vond het erg gezellig met Arjen maar dat was het dan ook..

Nu ik dit schrijf heb ik me draai wel weer gevonden… Ik heb veel zin in de trek van vier dagen door de bergen die we begin volgende week gaan doen..

Vanochtend zijn we bij een gezinnetje geweest, ik had een nepalees ontmoet, en toen hij hoorde dat ik verpleegkundige was, werd ik meteen uitgenodigd om een check-up te doen bij zijn 2 maanden oude nichtje.. Best leuk om je nieuw verworven vaardigheden nog een keer in praktijk te brengen… volgens mijn bevindingen is het meisje kerngezond!

Ik geniet hier van de warme douche hier in ons guesthouse (wow wat een luxe). Weet je wat ook leuk is? Winkelen met een echt winkelkarretje, ook al een aantal maanden niet gedaan ;)

Bij het lezen van deze site mocht u misschien denken dat wij hier vooral aan het vakantie vieren zijn hier in Nepal. Om eerlijk te zijn denk ik dat soms zelf ook.. ;) Ik heb bedacht dat ik gewoon niet zo goed ben in het beschrijven van sappige, moeilijke, bijzondere patiënten verhalen.. bovendien weet ik niet zo goed of ik dat wel wil…. Ik denk namelijk dat ik het niet heel prettig zou vinden als ikzelf op de maternity ward of surgical ward was opgenomen in Tansen Mission Hospital en mijn verpleegkundige schrijft een onwijs uitgebreid verhaal over mijn ongelofelijk ingewikkelde situatie..

Verder denken we natuurlijk veelvuldig aan onze toekomst.. Waar gaan we een baan zoeken? Of toch nog verder studeren? Of.. eerst nog maar een reis naar de VS boeken om daar wat kennissen op te zoeken? Genoeg om over na te denken in ieder geval!

Liefs, Arjen en Mijnske